Jeyamohan

[app_engine]

திரையுலக உறவு அவரது கதைகளில் 'மிகைப்படுத்தல்' என்ற ஒரு குழப்பத்தை உண்டாக்கி இருப்பதாக எனக்குத்தோன்றுகிறது.

திரைப்படத்துக்கு மிகைப்படுத்தலும், சிறுகதை எழுத்துக்கு யதார்த்தமும் அவசியம்.

[app_engine]

இன்னொன்று - இந்த ஃபிளாஷ்பேக் முறை அவருக்குப்பிடித்தமனதாக இருக்கலாம்.

ஆனால், என் கருத்துப்படி, சிறுகதை படிப்போருக்கு 50% த்ரில் / எதிர்பார்ப்பு போய் விடுகிறது.

அதனால் கொஞ்சம் ஆயாசம் / நீளம் கூடுதல் என்ற உணர்வு எல்லாம் வருகிறது.

[P_R]

அறம் கொஞ்சம் சவசவ என்று இருந்தது. கெத்தேல் சாகிப் கதை மிகப் பிடித்திருந்தது. எந்த வகை reciprocityயும் இல்லாது (வாழ்க்கையைப் போலவே) முன்செல்வதை unnerving-காக சொல்லிச்சென்றிருப்பார்.

I liked how he pulled up a reader yesterday for 'not getting the point' but still claiming to have enjoyed the story. ஒரு எழுத்தாளன் 'விளக்கம்' சொல்ல நேர்வது அவனுக்கு கொஞ்சம் துர்பாக்கியமானது தான். ஆனால் படைத்துவைத்ததில் பூரணமாக ஆழாமல், ஆனால் ருசித்துவிட்டதாக நினைத்து, ருசிக்க அவ்வளவு இருந்தால் கூட போதும் என்று எதிர்பார்த்து (இப்போதெல்லாம் அவ்வளவு இருந்தாலே பெரிது என்பதால் அப்படி ஒரு எதிர்பார்ப்பு இருக்கலாம்!) நகர்பவர்களை சட்டையைப் பிடித்து உலுக்கியதுபோல இருந்தது. 'உங்களுக்கு எப்பிடி புடிச்சாலும் எனக்கு சந்தோஷம், நான் எழுதிட்டேன் இனி உங்களுது' அப்பிடின்னெல்லாம் விட்டுற முடியாது.

கடைந்த கீரையும், தொடர் பசியின் வாய்கசப்பும், செதிலிலிருந்து எடுக்கப்பட்ட கொழுப்பு ஊற்றப்படும் விதமும் தெரியும் அளவு நுட்பமான சித்தரிப்பு. 'உனக்கும் மரியாத எனக்கும் மரியாத' என்று வெறுப்பில் கூட விட்டுவிடமுடியாத குறைந்தபட்ச, பேச்சளவு நாசூக்கு எல்லாம் சிறப்பாக வந்திருந்தன. செய்யாததைச் செய்ததாகச் சொல்பவள் மனதறிந்து பொய் சொல்லவில்ல்லை. பூரணமாக நம்புகிறாள். ஞாபகத்தில் தன்மை அப்பிடித்தான். அதற்கும் 'உண்மை'க்கும் கொஞ்சம் சிக்கலான உறவு. உடன்வாழ்வோரின் ஞாபகங்களையும், மனப்பதிவுகளும் அனுசரித்து வாழும் போது for all practical purposes அது தான் உண்மை என்றாகிறது. அதற்கு மேல் உண்மையின் தன்மை என்பது ஒரு academic point மட்டுமே.

ஊர் பொறுக்கி ஓரிரு வரிகளில் அறிமுகமாகி, அடிவாங்கி, நிலைகுலைந்து சாகிறான். சாகிப்பை கேட்க வருபவர்களை தடுக்கும் ஊர்ப்பெருசு சொல்லும் எதிர்வாதம் அவரவர்க்கு அவரவர் தர்க்கம். இவை அனைத்தும் cardboard சித்திரமாக இல்லாமல் 'நிஜம் போல' இருந்தது (அவர் சொற்களில் 'நிகரனுபவம்). இவை இல்லாமல் எழுத முனைபவர்களைப் படிக்கவே கடுப்பாகிறது.

[San_K]

சோற்றுக் கணக்கு ,ஒரு கடிதம்

சிறு துளி அனுபவமும் இல்லாவிடில் இந்த கதை உள்ளிறங்காது. அது பசியின் அனுபவமாக இருப்பினும், பசித்த வயிற்றுக்கு உணவு அவமதிக்கப்பட்ட அனுபவமாக இருப்பினும், பசிக்கு உணவிட்ட அனுபவமாக இருப்பினும், .. எந்த அனுபவமாக இருப்பினும் சரி

how true.

சோற்றுக்கணக்கு அபாரம். இந்த கதையில் அறியப்படும் சில வலிகளை நான் அனுபவித்து இருக்கிறேன். சில இடங்களை மிகவும் ரசித்தேன். குறிப்பாக

தம்பானூர் ரயில் நிலையத்திற்குச் சென்று நாளெல்லாம் இரும்புச்சத்தத்தைக் கேட்டுக்கொண்டு அமர்ந்திருந்தேன்

..
அந்த நாயின் கறியை எடுத்துக்கொண்டுபோய் குடோன் பின்பக்கம் கல்லடுப்பு கூட்டி சுட்டு தின்பதைப்பற்றி கற்பனை செய்தேன்

..
ஏதோ திருட்டுத்தனம் செய்ய வந்தவனைப்போல உணர்ந்தேன்

அப்புறம்

என் கைகால்கள் பதற ஆரம்பித்தன. சோறு தொண்டையில் அடைத்தது

இதை இங்கு எத்தனை பேர் அனுபவித்து இருக்கிறார்கள் என்று தெரியவில்லை. எனக்கு இப்போது நினைத்தாலும் ஒரு வெறுமை மனதில் வரும்.


எதிர் கோஷ்டி (சாரு) ஆள் மாமல்லனின் எதிர் வினை

சிந்திக்க வைப்பது இலக்கியம் - மூக்கு
சிந்த கைக்குட்டை எங்கே எனத் தேட வைப்பது பரப்பிசை

கிட்டத்தட்ட அப்_எஞ்சின் கருத்து போல் உள்ளது. என்னை பொறுத்த வரை 'உணர்ச்சி வசப்படுத்தல்' கண்டிப்பாக இலக்கிய வகை. அப்புறம் இந்த சிறுகதைகள் சிந்திக்க வைக்க வில்லை என்பது பொய்

அறம், சோற்றுக்கணக்கு இரண்டிலும் என்பது தான். பாலா பட போல. சோற்றுக்கணக்கு சேரன் கையில் கிடைத்தால் பிழிந்தெடுப்பார். நல்ல சினிமாவாக படைக்கலாம்.

[app_engine]

கிட்டத்தட்ட அப்_எஞ்சின் கருத்து போல் உள்ளது. என்னை பொறுத்த வரை 'உணர்ச்சி வசப்படுத்தல்' கண்டிப்பாக இலக்கிய வகை.

அடடே, நான் 'மிகைப்படுத்தல்' பற்றி அல்லவா சொன்னேன்?

உணர்ச்சிவசப்படல் பற்றி எங்கே சொன்னேன்? இன்னும் சொல்லப்போனால் உணர்ச்சி வசப்பட வைக்கவில்லை என்பது தான் எனக்கு இந்தக்கதைகளில் உள்ள கோளாறு.

அதாவது கெத்தேல் உண்மைக்கதையை விட்டு விட்டு மிச்சம் பகுதியைப் பார்த்தால் எனக்கு ஒரு ரோமாஞ்சமும் இல்லை என்பது தான் குழப்பம்

[complicateur]

app,

மிகைப்படுத்தல் பற்றி நீங்கள் சொல்வதில் எனக்கு அவ்வளவு உடன்பாடில்லை.

கேத்தேல் சாகிப்பின் உண்டியலில் அத்தனை பணத்தையும் கொட்டி விடும் நிகழ்ச்சியை அந்த கதைக்கே உண்டான இயக்கத்தில் மிக முக்கியமானது. அது
மிகைப்படுத்தாலாகவும் தெரியலாம். ஆனால் கதையின் உண்மையான உச்சம் அங்கு இல்லை. கணக்கெடுக்காத ஒருவருக்கு கையிலடன்காத செல்வம் கொடுப்பதும் சுயத்துக்காகத் தான். இது மிக நன்றாகவே கதையில் வந்திருக்கிறது. ஒரு உச்சம் ஒரு முரணை இவ்வளவு நன்றாக உணர்த்துவது மிக கடினம். ஒற்றை வரியில் ராமலட்சுமியை கல்யாணம் செய்துவிடும் நிகழ்ச்சி கடந்து விடுகிறது. வாழ்க்கையிலும் சில உண்மையான உச்சங்களை உணராமலே கடந்து விடுகிறோம். அதுவும் மிக துல்லியமாக உணர முடிகிறது. இதெல்லாம் கதைக்கு (திரையாகட்டும் இலக்கியமாகட்டும்) தேவையில்லை என்றால் என்னை போன்றவர்களுக்கு உறைக்குமா என்றே சந்தேகம் தான்.

[Sureshs65]

While P_R is quite happy with Jeyamohan explaining (?) the story to the reader, I sort of get where that reader was coming from. He is looking for a summation at the end which sort of logically ties down what happened earlier or atleast explains the writer POV or philosophy. He finds a confusion there. The ending seems to indicate that the protagonist married Ramalaxmi because of 'sotru kanakku'. The question in the readers mind must be this: "If you take help from someone and they help you but treat you like shit, do you still owe then something." I am sure this is a question many of us would ask, given that our parents may not have come from very rich background, there was no IT industry those days, and we may have been forced to take help from various people, all of whom would not have treated us kindly. The ending sort of tends to say that 'yes, you still are duty bound to them', which may have confused the reader. Contrast this to the ending of 'Aram'. It is very unambiguous. What it says is "However high be your morals, when you fight with someone whose morals are higher, you will lose." The old man has understood that and that is why he says, "Aram was with her." In short I fully appreciate what that reader wanted to say. And to be very honest the story does give rise to such an interpretation as I had outlined earlier. That is the failure of the author. Saying that the reader should read better doesn't cut ice.

Yes, both 'Aram' and 'Sotru Kanakku' have their emotionally intense moments. Yes, no one in this world can render the emotional intensity of a feeling as well as Jeyamohan can. Or atleast I haven't read anyone recently who can match Jeyamohan in this regard. Having said that, if it is only about emotional intensity and shared feelings then it is like high quality journalistic work, when dealing with real life incidents. 'Aram' rises above it to become a statement of the author. 'Sotru Kanakku', in my opinion, doesn't rise too much above that level. Having said that, you can never go wrong reading a JeMo story. And it is indeed a tribute to him that these stories have been discussed so widely. Personally I wouldn't rate these in his top ten stories.

As a contrast, if you can get hold of it, read Pa.Krishnaswamy's 'செலுத்த முடியாத கடன்' available in the first part of 'ஐம்பதாண்டு தமிழ் சிறுகதைகள்' edited by Sa.Kandaswamy. The contrast is with the short story 'Aram'. Krishnaswamy's short story talks about the same 'Aram' that JeMo talks about. The contrast is in the style of telling. In Krishnaswamy's tale, there are no emotional highs as in JeMo tale. It is told in such a way that the common-ness of it gets to you. You end up feeling this is the way 'Aram' actually works. Not with the bang of JeMo but with the whimper of Pa.Krishnamurthy.

[P_R]

The ending seems to indicate that the protagonist married Ramalaxmi because of 'sotru kanakku'. ........... In short I fully appreciate what that reader wanted to say. And to be very honest the story does give rise to such an interpretation as I had outlined earlier. That is the failure of the author. Saying that the reader should read better doesn't cut ice.

I thought the eventual ending in sORRukkaNakku was quite clear.

Throughout the interaction with Kettle Sahib, the narrator keeps paying when he doesn't have to pay. Always calculating when he is lagging, always more than his 'means' permit. Yet the sense of indebtedness is always there. He pays those who ask him to and those whom he does not. Paying and 'awareness that one is indebted' is pretty much equated: cogniszance of a reciprocity. Where a payment 'settles' a social quid-pro-quo and brings it to a closure.

The dramatic moment in the story when he loads the money makes no impact on the Sahib. He is still what he says. Kind of Rudyard Kipling's "If" level un-realness in treating non-payers and payers alike. I guess one would have expected the story to have ended there. A man who has paid all along, but he feels a cosmic indebtedness that needs a egregiously high repayment. Yet the 'cosmos', so to speak, moves along with characteristic indifference. Its like the concept of 'being obliged to' does not come from the act to which one feels obliged to but rather from one's own self.

If the story had ended here, the maximum peak would have been man's absurd scramble for balance and tallying.

Where the story really scales its fantastic peak is the extension beyond that. I truly loved how Subbamma is 'convinced' she fed the narrator. She is not even lying. It is her truth. Memory is a servant of circumstances. She wholeheartedly believes she 'took care' of the narrator and says so herself. Tries to perpetuate in him a sense of obligation. So even if he overcompensates like he paid the Sahib, is he ever going to compensate her enough? The futility of attempting to 'fully compensate' doesn't move him away from 'losing' to Subbamma, even after becoming a man of his own means (which is what the whole growing struggle was all about).

He is bound to be misunderstood by his parents (whose reactions to his job are fantastic!) and it is unlikely that Subbamma may consider his move an act of grace (as she strongly feels he owes her big time). And it is not as if he has forever broken the shackles of - to abuse the expression - social accounting. But this is one opportune திமிறல் against it.

Without getting this, IMO, the reading experience is grossly incomplete. And I liked it that JM said that.

My problem with அறம் is the kind of monologuish style and that the periyavar was not very appealing a character (can't put a finger on it). So I was not carried into the story as well as in சோற்றுக்கணக்கு.

அதுக்குள்ள இன்னும் ரெண்டு கதை எழுதிட்டாப்ல. ஒரு ஒரு மாசம் leave விடச்சொல்லணும். அப்பொதான் catch-up பண்ண முடியின்.

[SoftSword]

PR neeeenga engayoooooop' poittinga...

[AravindMano]

அறத்தை விட சோற்றுக்கணக்கு ஈர்த்தது.

அம்மா நல்ல அரிசி வாங்கி மீன்குழம்பு வைத்து அவளே பரிமாறுவாள். ஆனால் எத்தனையோ காலமாக நீண்டு நின்ற வறுமை. அவளுக்கு பரிமாறத்தெரியாது. ஒரு கண் எப்போதும் பானையில் இருக்கும் சோறையும் சட்டியில் இருக்கும் குழம்பையும் கணக்குபோடுவதை தவிர்க்க தெரியாது. அகப்பையில் அவள் சோறோ குழம்போ அள்ளினால் அரைவாசி திரும்ப கொட்டிவிடுவாள். இன்னும் கொஞ்சம் குழம்பு என்றால் அவளுடைய அகப்பை சில சொட்டுகள் தான் அள்ளும். கையோ மனமோ குறுகிவிட்டது. சாளைப்புளிமுளமும் சம்பா அரிசி சோறும் அவள் அள்ளி வைக்கையில் நான் நாலாவது உருண்டைச் சோறில் வயிறு அடைத்த உணர்வை அடைவேன். அந்த சோற்றை அள்ளி வாயில் போடுவதே சலிப்பாக தெரியும். பலவீனமாக ’சாப்பிடுடா’ என்பாள் அம்மா. தலையசைத்து முகம் கழுவிக்கொள்வேன்.