Kadumnagai

[joe]

PR

[HonestRaj]

PR arumai arumai

perumbalum inraikku sirippu enbadhu aduthavanin azhugai enbadhai eduthukattum oru kadhai!!!!

en cinema arivirku ettiya varayil.. K Baghyaraj tharum screenplay poal irundhadhu

[P_R]

Thank You Sridhar, Joe,Karthik and Mohan.

perumbalum inraikku sirippu enbadhu aduthavanin azhugai enbadhai eduthukattum oru kadhai!!!!

இன்றைக்கு மட்டும் அல்ல. என்றைக்கும் பெரும்பாலும் நகைச்சுவையின் மூலமாக வலி தான் இருந்திருக்கிறது. வாழைப்பழத்தோல் வழுக்கி விழுபவரை பார்த்து நாம் சிரிப்பதில்லை. ஏன் என்றால் அந்த கஷ்டம் கண்கூடாகத் தெரிகிறது. ஆனால் பிற இக்கட்டுகளை இந்த அளவுக்கு பொருட்படுத்துவதில்லை. கிட்டத்தட்ட எல்லா சிரிப்புக்கும் பின்னால் "butt of the joke" ஆக இருப்பவரின் அவமானம் உண்டு. தோல் வழுக்கி விழுவதை விட பெரிய வலி அது. மறக்க விரும்பியும், மறக்க முடியாமல் நிலைத்து நிற்கும் நினைவு.

ஒரு சில கஷ்டங்களுக்கு மட்டும் நாம் சென்சிடிவ்'ஆக நாகரீகக் கோடு இழுத்துக் கொண்டு சிரிக்க மறுப்பது, சில கோணங்களில் பார்த்தால் நகைச்சுவையானதே. அப்படிக் கொள்வது கூட ஒருவரின் (பார்வை) குறைபாடுகளை நகைப்புக்குரியதாக்குவதாகும் :P

இந்த தத்துவக் கேள்வியில் திளைப்போம்: அதென்ன தாமாசு வெட்டறதில ?

[directhit]

PR

[app_engine]

Wow PR, hilarious ending

Right from the beginning when you mentioned 'settu' , I got the karagAttakkAran images coming up in my mind (being familiar with your affinity towards kounder's comedies) with all those characters falling in place. I couldn't control LOL in the workplace in the end!

Classic!

[ajithfederer]

[rajasaranam]

மிக அருமையான படைப்பு. சிறுகதைகளுக்கே கடைசி வரி திடுக் திருப்பம் இருந்த போதிலும், அதை இவ்வளவு அருமையாக அமைத்ததற்க்கு எவ்வளவு பாராட்டினாலும் தகும்.

கதை படித்து முடித்தவுடன் 'சொப்பணசுந்தரியை யார் வெச்சிருந்தா' வுக்கான பதில் தெரிய ஆவலாய் உள்ளது

[Srimannarayanan]

Excellant Prabhu.

[complicateur]

இது வரை மௌனியாக இருந்த என்னை பேசவைத்துவிட்டது இந்தக் கதை. . "கௌண்டேரை மதிக்காத பெண்மணியை கை பிடிப்பதில்லை" என்ற தீவிர முடிவுக்கு வந்த நண்பனை "இதுவல்லவோ லட்சியம்" என்று பாராட்டிய நண்பர் குழுவில் நானும் ஒருவன்.

கிட்டத்தட்ட எல்லா சிரிப்புக்கும் பின்னால் "butt of the joke" ஆக இருப்பவரின் அவமானம் உண்டு. தோல் வழுக்கி விழுவதை விட பெரிய வலி அது. மறக்க விரும்பியும், மறக்க முடியாமல் நிலைத்து நிற்கும் நினைவு.[/i]

ஹெகேலின் dialectic எங்கெல்லாம் விளையாடுகிறது பார்த்தீர்களா?

இந்த தத்துவக் கேள்வியில் திளைப்போம்: அதென்ன தாமாசு வெட்டறதில ?

வெட்டுபவன் "நின்னுகோரி வர்ணம்" அபஸ்வரத்தில் பாடிக்கொண்டே வெட்டினால் ?

[Nerd]

Whoa, the last line There was not even a hint of GM-Senthil in the whole story till that point. But re-reading it, everything fell in place. Enjoyed the second reading better with many ROTFLs, the first reading gave me a pleasant shock in the end.

Never read anything like this before. A new genre perhaps. Excellent