சூது கவ்வும் by Nalan Kumarasamy

[balaajee]

'சினிமா' டவுசர் கழண்டுச்சே...!- cinemobita.com

சில அனுபவசாலிகள்.. நாம் எதையாவது செய்தால்.. அச்சச்சோ இப்படி பண்ணப்பிடாது.. இது தப்பூ.. அப்படி பண்ணப்பிடாது அது குப்பூ என தடுத்துக்கொண்டேயிருப்பதை தங்களுடைய தலையாய கடமையாக செய்துவருவதை காணலாம். கேட்டால் அதெல்லாம் எங்க அனுபவத்துல கத்துக்கிட்ட பாடம் தம்ப்பீ.. அத அப்படி பண்ணக்கூடாது தம்பி.. நடுவுல மானே தேனே கட்டாயம் போட்டுக்கணும்? அதை மட்டும் செஞ்சிடாதப்பா.. அப்படி செஞ்சாலும் பாதுகாப்பா செய்யணும் காண்டம் போட்டுக்கணும்? என நம் கையை பிடித்துக்கொண்டு கரகாட்டகாரன் கனகாவின் ஃபாதர் போல அக்கிரமம் பண்ணுவதை அடிக்கடி சந்தித்திருக்கலாம்.

எந்த ஒரு கலைஞனுக்கும் கட்டாயம் இருக்கவே இருக்க கூடாதது இதுமாதிரியான கைய புடிச்சி இழுத்தியா தொடர்புகள்தான்! க்ரியேட்டிவிட்டிக்கு முதல்தேவை கட்டற்ற சுதந்திரம்தான்.ஆனால் அன்பார்சுனேட்லி அன் யுனிவர்ஸல் ஒபீடியென்ட்லி பாவப்பட்ட கோடம்பாக்கத்து உதவி இயக்குனர்களுக்கு அந்த பாக்கியமே கிடையாது.

சினிமாவில் நுழைய வேண்டுமென்றால் இதுபோன்ற ஆயிரம் பெரிசுகளை தாண்டித்தான் வரவேண்டியிருக்கும். அப்படி வருவதற்குள் அவனுடைய சகல புதுமையான திறமைகளும், சிந்தனைகளும் மங்கிப்போய் மட்டையாகி மண்ணாங்கட்டியாகத்தான் வெளியே வருவான். ஏதாவது மொக்கையான லவ் ஸ்டோரியை தமிழ்சினிமாவின் சகல க்ளிஷேகளுடன் எடுத்து ஃப்ளாப்பாகி ஊருக்கே கிளம்ப வேண்டியதாகிவிடும்!

நாளைய இயக்குனர் நிகழ்ச்சி மூலமாக வருகிற குறும்பட இயக்குனர்களுக்கு இந்தத் தொல்லையில்லை. சொல்லப்போனால் அவர்களை சுற்றியிருக்கிற பெரிசுகள்.. ஏன்டா இப்படி சினிமா கினிமானு வெட்டியா திரியற, ஏதாச்சும் உருப்படியா பண்றா என்பதை மட்டும்தான் அறிவுரையாக வழங்குவதை பார்த்திருக்கிறேன்.

அதிகம் போனால் கஷ்டப்பட்டு உன்னை உங்கப்பாம்மா எப்படி படிக்க வச்சாங்க.. ஏன்டா இப்படி அவங்களை கஷ்டப்படுத்தற என்பதாக இருக்கலாம். ஆனால் யாரும் தப்பித்தவறியும் கூட இந்த இடத்துல காமெடி டிராக்.. இங்க ஒரு டூயட்டு.. ஃபைட்டு கட்டாயம்.. தர்மம் ஜெயிக்கணும் அதனால ஹீரோ சாகணும் மாதிரியான யோசனைகளை கொடுப்பதில்லை. அதுதான் இவர்களுக்கு பலமாக இருக்கிறது.

அந்த வகையில் காதலில் சொதப்புவது எப்படி தொடங்கி ‘பீட்சா’ கார்த்திக் சுப்புராஜ்.. இதோ இப்போது ‘சூதுகவ்வும்’ நலன் குமாரசாமி வரை.. குறும்பட இயக்குனர்கள் பாக்கியவான்கள். அவர்களுக்கு வழிகாட்டுதல்களை வழங்கி காலி பண்ண பழம்பெரிசுகள் இல்லை.

அவர்களாகவே நீந்தித்தான் கரையை அடைகிறார்கள். நிறைய உலகப்படங்களை பார்த்து நிறைய வாசித்து தங்களுக்குள் விவாதித்து சினிமாவை கற்றுக்கொள்கிறார்கள். தங்களுடைய தவறுகளை ஒப்புக்கொள்கிற நேர்மை இவர்களுக்கு இருக்கிறது. வாழ்க்கையிலிருந்து சினிமாவை படிக்கிறார்கள். சினிமாவுக்கென்று கதை வசனம் எழுதாமல்.. இயல்பாக தங்களுக்கு தெரிந்ததை எழுதுகிறார்கள். குறிப்பாக இவர்களுக்கு தோல்வியை பற்றிய பயமே இல்லை!

அதனாலேயே என்னவோ இவர்களுடைய படங்களிலும், எந்த வித தயக்கமும் இல்லாமல் இதுவரை தமிழ் சினிமாவில் கடைபிடித்துவந்த சகல இலக்கணங்களும், வரையறைகளையும் சுத்தியலால் உடைத்து நொறுக்கி குச்சியை விட்டு நோண்டி ஒரே ஜம்பில் மீறுகிறார்கள்.

‘மௌனராகம்’ மோகன் மாதிரி இருக்கிற நம்முடைய ஆர்தடக்ஸ் இயக்குனர்களுக்கு மத்தியில், அதே படத்தில் வருகிற துறு துறு கார்த்திக்கை போன்ற இந்த சுட்டிப்பையன்களின் வரவு தமிழ்சினிமா ரசிகர்களை பெரிதும் கவர்ந்திருப்பதை கண்கூடாக பார்க்க முடிகிறது.

அட்டக்கத்தியில் தொடங்கி, இதோ இன்று சூதுகவ்வும் வரை வந்தது எதுவுமே சோடைபோகவில்லை. மக்கள் அப்படியே அள்ளி கட்டிக்கொண்டு தலையில் வைத்துக்கொண்டாடுகிறார்கள்.

‘சூது கவ்வும்’ படம் ஓடுகிற உதயம் தியேட்டரில் மிகச்சரியாக ஒவ்வொரு மூன்று நிமிட இடைவெளியிலும், விசிலும், கைத்தட்டலும், சிரிப்பொலியும் பறக்கிறது. திரையரங்கமே அதிர்கிறது. ஹெலிகாப்டர் காட்சியில், முதல் கடத்தலில், நாயகனின் திட்டங்கள் சொதப்புகையில், சைக்கோ போலீஸ் டிக்கியில் சுட்டுக்கொள்ளும்போது, நாயகநண்பன் பிட்டுப்படத்தில் நடிக்கும்போது, டவுசர் கழண்டுச்சு மாமா என்று நாயகி சொல்லும்போது என ஒவ்வொரு முறையும் தியேட்டரில் கொண்டாடுகிறார்கள்.

ஒருபடத்தில் என்னவெல்லாம் இருக்குமோ, அதெல்லாம் இந்த படத்தில் இல்லை. ஒரு படத்தில் என்னவெல்லாம் இருக்க கூடாதோ, அதெல்லாம் இந்த படத்தில் இருக்கிறது. ஒரு நாயகன் என்னவெல்லாம் செய்ய மாட்டானோ, அதையெல்லாம் செய்கிறான். ஒரு நாயகி என்னவெல்லாம் பேசக்கூடாதோ, காட்டக்கூடாதோ, அதையெல்லாம் அவள் செய்கிறாள்.

நல்லவர்கள் படம் முழுக்க தோற்க.. கெட்டவர்கள் ஜெயிக்கிறார்கள். (படத்தில் மொத்தமாகவே நாலைந்து நல்லவர்கள்தான்.. இல்லை இரண்டுபேர்.. ஒருத்தர்.. நியாபகமே இல்லை)

இது நிச்சயமாக மசாலா படம்தான். ஆனால் இதில் டூயட் இல்லை.. காதல் இல்லை.. காமெடி டிராக் இல்லை.. அதிர வைக்கும் சண்டைகாட்சி இல்லை. ஆனாலும் தியேட்டரில் படம் பார்த்த சகலரும் ஆந்திரா மெஸ்ஸில் டபுள் மீல்ஸ் சாப்பிட்ட த்ருப்தியோடு ஆவ்வ்வ்வ்வ்… என ஏப்பம் விட்டபடி தியேட்டரை விட்டு சென்றதை காண முடிந்தது. படம் பேஜாருப்பா என்கிற குரல்களை கேட்க முடிந்தது.

குறும்பட இயக்குனர் என்பதாலேயே, ஒவ்வொரு காட்சியையும், ஒரு குறும்படத்தை போலவே உருவாக்கியிருக்கிறார் இயக்குனர். ஒவ்வொரு காட்சியிலும், ஒரு GIMMICK ஒரு சஸ்பென்ஸ் மற்றும் ஒரு ட்விஸ்ட்! இதுதான் ஃபார்முலா.. தனக்குத் தெரிந்த இந்த ஃபார்முலாவை படம் முழுக்க பயன்படுத்தியிருக்கிறார் நலன்.

ஏ.ஆர்.முருகதாஸ் படங்களில் இதுபோன்ற திரைக்கதை அமைப்பை பார்த்திருக்கலாம். அதற்கு ‘ரமணா’ நல்ல உதாரணம், ஒவ்வொரு காட்சியும் ஒரு குட்டி குறும்படத்தை போன்று அமைக்கப்பட்டிருக்கும். உதாரணத்துக்கு மருத்துவமனை காட்சி.. பிணத்தோடு வருவது அதை அட்மிட் செய்வதில் தொடங்கி.. ஏழை குடும்பத்துக்கு பணம் வாங்கிக்கொடுப்பதில் முடிந்துவிடும்.

ஒரு கிம்மிக் ப்ளஸ், ஒரு சஸ்பென்ஸ், ஒரு ட்விஸ்ட்... ஒவ்வொரு காட்சியிலும் இந்த மூன்றும் சுவாரஸ்யமாக அமைந்துவிட்டால் படம் ஸ்யூர் ஹிட்! துப்பாக்கி திரைப்படம் இதற்கு நல்ல உதாரணம். இது நலன் குமாரசாமிக்கு நன்றாக கைவந்திருக்கிறது. முதல் கடத்தல் காட்சி இந்த வகையில் அமைந்திருந்தது. அதாவது ஒரு சில விதிமுறைகளோடு நடக்கிற கடத்தல்.. அதை எப்படி செய்யப்போகிறார்கள் என்கிற சஸ்பென்ஸ். இறுதியில் கடத்திய பெண்ணுக்கே கொஞ்சம் பங்கு கொடுத்துவிட்டு செல்கிற ட்விஸ்ட். இப்படித்தான் மொத்தபடமும் கட்டமைக்கப்பட்டுள்ளது.அதோடு இயல்பான வசனங்கள் படத்தின் இன்னொரு பலம்.

திரைக்கதையில் குறிப்பிடதகுந்த அளவுக்கு லாஜிக் மீறல்கள், சில மொக்கையான காட்சிகள், திணிக்கப்பட்ட பாடல் ஒன்று என குறைகள் இருந்தாலும்.. புதுமுக இயக்குனரின் முதல் படம் என்பதால் தாராளமாக மன்னித்துவிடலாம். அதோடு காசுபணம்துட்டுமணிமணி பாடலும் கூட ஏதோ பெரிசு ஒன்றின் அட்வைஸால் சேர்க்கப்பட்டதாக இருக்கவேண்டும். படத்தோடு கொஞ்சமும் ஒட்டவில்லை. முதல் காட்சியில் ஒரு நியூஸ் பேப்பரில் படிக்கிற செய்திகள் மூலமாக படத்தில் நாம் சந்திக்கப்போகிற சகல பாத்திரங்களுக்கும் லீட் வைத்ததை மிகவும் ரசிக்க முடிந்தது.

விஜயசேதுபதியும் இசையமைப்பாளரும் இயக்குனருக்கு இரண்டு கைகளாக இருந்திருக்கிறார்கள். இந்த விஜயசேதுபதி எந்த கேரக்டர் கொடுத்தாலும், அந்த கேரக்டராகத்தான் திரையில் தெரிகிறார். உங்களுக்கு வயசென்ன பாஸ்?

இவருக்கு மட்டும் எப்படிதான் இதுமாதிரி லட்டு கேரக்டர்கள் வந்துமாட்டுகிறதோ? தொடர்ந்து நான்கு ஹிட்டுகள் கொடுத்துவிட்டபடியால், அடுத்து பேரரசு இயக்கத்தில் விஜயமங்கலம்னு ஏதாவது படத்தில் பஞ்ச் பேசி நடிக்காமலிருக்க பிராப்பிரஸ்த்தூ!

தமிழ்சினிமாவின் ஓட்டை டவுசரை கழட்டி தூர போட்டு விட்டு, புத்தம் புது ஜூன்ஸ் மாட்டி அழகு பார்க்கிற இளம் இயக்குனர்கள் படையில் இன்னொரு இளைஞர் நலன்குமாரசாமி.

[balaajee]

Soodhu Kavvum is a class apart- rediff.com | Rating 3.5


Tamil film Soodhu Kavvum is an engaging film, with ingenious characters and entertaining situations, writes S Saraswathi.

After hit films like Attakathi and Pizza, producer CV Kumar is back with his third venture, Soodhu Kavvum. It has been directed by debutant Nalan Kumarasamy, one of the talents of Naalaiya Iyakkunar, a reality show for aspiring directors.

Soodhu Kavvum stars Vijay Sethupathy and Sanchita Shetty, alongwith MS Bhasker, Ramesh, Simhaa, Ashok, Karunakaran, Yog Japee and Radha Ravi in significant roles.

It is a norm in Tamil cinema to create a grand opening scene for the lead actor like a thrilling chase-and-rescue mission or daredevil stunts or a peppy dance number. The opening scene in Soodhu Kavvum, however, has our hero Dass (Vijay Sethupathy) getting beaten up by a teenage girl with volleyball after a failed attempt at kidnapping. This hilarious scene has the audience in splits and sets the mood for the movie.
Dass, a small-time smuggler, wants to graduate to the next level, kidnapping, which he believes is more exciting and lucrative. Upset by his failed attempt, he goes to the bar to vent out some steam. He finds himself in the company of three desperate jobless friends Pagalavan (Simhaa), Kesavan (Ashok) and Sekhar (Ramesh).


Dass convinces them that he has the perfected the art of kidnapping and asks them join him. Having no other alternative, they do.
Soon they become successful, and can pull off a series of kidnapping without any hitches.


Things move smoothly until one day, they decide to raise the stakes and kidnap a inister’s son. What follows is complete mayhem, and the real fun begins.


A very peculiar, but extremely lovable character in the film is Shalu (Sanchita Shetty), who plays the love interest of Dass. What is exceptional about this character is that it is not real; Shalu is a figment of his imagination and is visible only to him. The sexy Shalu is the ideal male fantasy, who evokes a lot of laughter with her absurd dialogues and action.
What sets the film apart is that in spite of being a comedy film, there are no typical comic one-liners or forced comic situations. The predicament of the characters provides the comic element to the film. Even the most serious dialogues in the gravest situations make the audience laugh uncontrollably.


With every film that he has acted in, Vijay Sethupathy has always managed to raise the bar to an entirely new level. As a grey-haired, 40-year old with psychotic tendencies, speaking broken English, Vijay Sethupathy in Soodhu Kavvum is truly unbelievable.
There is some good all around performance, especially Simhaa and Ramesh, who manage to steal the show with their unpretentious and honest performance.


Full credit goes to the director, Nalan Kumarasamy, for transforming a simple plot into an extremely engaging film, with ingenious characters and entertaining situations.
Good cinematography, crisp editing and the refreshing non-conventional background score make this film even more distinctive. A must-watch.

[balaajee]

'Soodhu Kavvum' an entertaining watch- http://www.sify.com

Movie: "Soodhu Kavvum"; Cast: Vijay Sethupathi, Sanchita Shetty, Radha Ravi, M.S. Bhaskar, Simha, Ashok Selvan, RJ Ramesh Thilak and Karuna Karan; Rating: ***1/2

Packed with several funny, outrageous twists, "Soodhu Kavvum" (SV) makes for a great one time watch. You can't possibly enjoy the film a second time because most of the plot is closely attached to the twists.

Treading the path few Tamil films have attempted, "Soodhu Kavvum" proves yet again that content is king.

A brawl in a bar brings together four petty criminals hoping to make ends meet by pulling off small crimes. Three have no prior experience in any sort of criminal activities but Dass, the most senior amongst them, has been kidnapping for the last few years. Dass recruits the three wastrels and teaches them kidnapping techniques.

Before we know it, the team of misfit kidnappers are out on the streets, abducting random people for small amounts of money because they don't want to get too greedy. However, things take an unexpected when they kidnap the son of a local minister. The supposedly easy task almost gets the four killed. What did they do to put their own lives in danger? This forms the rest of the story.

The film is similar to British comedy "Four Lions", especially the plot revolving around the four lead characters. While the English flick was about how four misfit 'jihadis' wish to blow something up to join a terrorist group, this is about four unemployed men who wish to pull off one last kidnapping to settle down in life. Of course, nowhere does "Soodhu Kavvum" appears to be a frame to frame copy of the English film so the possibility of a copy can be ruled out.

The humour in the film never evokes laughter, but entertains at regular intervals. It progresses at an unhurried pace, except for the extended second half that could have been easily chopped by few minutes.

The initial recruiting scene involving the three characters and their respective past stories result in some best humorous moments of the film. While most of the humour can be brushed off as passe, debutant director Nalan uses sarcasm at appropriate junctures to perfection.

Be it the misfortune of the only righteous character in the film of a politician or the highly educated group member-turned-kidnapper, Nalan highlights that society has no room for good people in his own way.

All lead characters get equal amount of screen presence to prove their mettle.

"Soodhu Kavvum" is also one of the few films that doesn't waste time on a romantic track. There is no such thing called a hero or a villain in the film as everything revolves around the lead characters.

Nalan makes us root for a bunch of misfits and their acts of stupidity; this partly works in favour of the film.

Music does play an important role in the success of the film. Except for one song, you don't find other songs disturbing the flow of the film.

Vijay along with a bunch of debutantes shine in their respective roles. The unlikely friendship between the four characters is a treat to watch.

[balaajee]

Soodhu Kavvum-timesofindia

Rating: 4 star

Synopsis: Das (Vijay Sethupathy) is a kidnapper with a conscience and carries out small jobs to earn a livelihood. His team comprises Pagalavan (Simha), Sekar (Ramesh Thilak) and Kesavan (Ashok Selvan). They pick up Arumai Prakasam (Karunakaran), the only son of politician Jnanodayam (M S Bhaskar), only to find out that he had been planning his own kidnapping to wrest some money from his dad to start a business. Things get complicated when psychopathic cop Brahma (Yog Japee) is brought in to handle the investigation.

Review: A man forced to leave home after building a shrine for actress Nayanthara, a driver thrown out of his job at a five-star hotel after driving off in a fancy car belonging to a guest, an IT employee sacked for not succumbing to the whims of a bossy co-worker, a doctor who would rather make films than treat his patients (a la 'Power Star') and finally, a schizophrenic kidnapper who keeps talking to an imaginary moll - this is the motley group of characters who populate 'Soodhu Kavvum'. Into this mix are thrown in a politician for whom nothing matters more than truth and honour, his not-so honest son out to make a quick buck and a cop whose fists talk more than he does. When their paths meet, chaos ensues.

Nalan Kumarasamy establishes himself as a director to watch out for in this laugh riot of a debut movie. Carrying off a dark comedy is no mean task, but Nalan hits the target right in his first attempt. His writing is crisp, the lines are down to earth and funny, the characters well-etched and the screenplay has no dull moments. What's more, all characters are given due importance and the screen space they require, thanks in part to editor Leo John Paul, but it is the director's clarity of thought and vision that shines all through.

' Soodhu Kavvum' marks a hat-trick of successes for Vijay Sethupathy after the thriller 'Pizza' and the situational comedy 'Naduvula Konjam Pakkatha Kaanom'. His knack of choosing good roles and working with new directors brimming with ideas will stand him in good stead, as also the work he puts in to portray each character. He put on weight and grew a beard to play Das, and the look fits him to a 'T'. His chemistry with Shalu (Sanchita Shetty), who has a terrific screen presence and does a neat job in her debut movie, is a treat to watch.

In fact, the other debutants, Simha and radio jockey Ramesh Thilak, too come out with good performances, bringing in the laughs at regular intervals with their mannerisms and dialogue delivery. Karunakaran does not have much screen space in the first half, but comes up with a riotous performance in the second half. Veterans M S Bhaskar and Radha Ravi aren't taxed much, but Yog Japee does a bravura act as the tough as nails Brahma, who gets his comeuppance at his own hands.

Dinesh Krishnan impresses with his camera work, but it is Santosh Narayanan who takes the movie a notch higher with his eclectic background score. Though the movie features only one full song 'Kaasu panam', the soundtrack has other gems like 'Mama douser' and 'Come na come' and a background score that will remain with you long after you exit the theatre. With a smile!!!

[balaajee]

Soodhu Kavvum: Crime does pay!-thehindu.com

From the very beginning, from the minute a lowly MNC employee rolls off his bed in a tiny house whose walls bear a poster of T. Rajendar, Nalan Kumarasamy’s Soodhu Kavvum is a demonstration of what’s possible when movies are made for the sheer joy of making movies. There isn’t a single calculated moment, something cynically aimed to satisfy this segment of the audience or that one. Everything is organic, the events rooted in a nutty story and sprouting through a brilliant screenplay.

Like a collector who polishes his vintage car every morning, you sense in this team the pride of ownership, that it’s their film and that they have to treat it the best way possible. The performances (in a cast toplined by Vijay Sethupathi), the cinematography, the dialogues, the sets, the editing, the outstanding songs and background score — it’s all one of a piece, with nothing sticking out with attention-grabbing awkwardness. Most thrilling of all is the gleeful amorality — there’s not a nalla karuthu in sight.

It’s difficult to discuss Soodhu Kavvum — which centres on a botched kidnapping (sorry, “kednaping”) attempt — without spoiling it for the first-time viewer, because it isn’t about what happens so much as how these things happen. It’s about the vibe. It’s about the parking valet who bathes and changes into fresh clothes and applies sacred ash on his forehead and then sits down to have a drink, delivering an impassioned rant about the futility of reading newspapers.

It’s about the loser who, like James Stewart in Harvey, introduces people to his invisible companion. It’s about a politician who seeks solitude while tucking into pizza. It’s about a kidnapper who picks up the ransom money coolly, as if he were a delivery boy for a courier company picking up a package. It’s about the funniest spelling mistake ever, where an innocent declaration of lunching out is reduced to an unprintable sexual act. It’s about a name like Nambikkaikannan.

The director’s uncompromising vision — in the current Tamil-cinema scenario, where box-office compromises are everywhere, you could even call this some kind of conscientiousness — extends to the songs and the fights, which don’t cut into the pace of the film but instead enhance the overall mood. The only full-fledged song (the irresistible ‘Kaasu panam’) is a dream sequence that takes place in an Indra sabha-like set, where the dancers are in gold ribbons and red sneakers.

And a fight scene (featuring the excellent Yog Japee, who plays a “psycho inspector“) is cut as a montage, invigorated by backdrops that keep changing. The quirk, thankfully, isn’t overdone. Had every scene been saturated with colour, we’d have ended up exhausted — there’s just enough bizarreness to keep us wondering if, for instance, the casual shot of oranges at the corner of a frame has anything to do with a character thinking up a plot point about the fruit for a film named Honeymoon.

Soodhu Kavvum doesn’t quite explode the way you expect it to — I couldn’t put my finger on it, but I think the pacing in some stretches is a bit off — but that’s a small price to pay in the face of such riches. This is the kind of film that marries Tamil cinema with cinema from beyond. From the former, we get a line like “Yen da en nanban-a adiche?” — a clever reworking of a cliché that invites not eye-rolls but laughs. And from the latter we have such surreal moments as the small song that reunites hero and heroine in heaven... in the middle of a torture scene.

I am most curious to see how Soodhu Kavvum will be received — the noir-comedy isn’t a genre we dabble in all that often — but of at least one thing there is little doubt. These brave little films are here to stay. Vijay Sethupathi the poster boy of this cinema, was welcomed in his first scene with cheers and claps usually reserved for mass heroes making their entry. It’s the sweetest sound I’ve heard in years.

[balaajee]

SOODHU KAVVUM - behindwoods

Rating- 3 Star

Soodhu Kavvum marks the entry of yet another young director, Nalan Kumarasamy, following Pizza’s Karthik Subbaraj, whose claim to fame was a TV show designed for likewise aspirants. Nalan Kumarasamy shows his gratitude in the opening slide by thanking the judges of the show - Prathap Pothen and Madhan.

The aptly titled Soodhu Kavvum tells the story of petty criminals who are engulfed by their own occupation volunteering to ride the high tide, knowing well of its repercussions. Scheming the perfect crime and executing it is only half the story as Soodhu Kavvum offers some radical and sometimes outrageous twists and turns.

The actions and decisions of a motley crew led by Das, played by Vijay Sethupathy, with amateur miscreants enacted by Simhaa, Ashok Selvan and RJ Ramesh, is what drives Soodhu Kavvum forward, but at an unhurried pace. While Vijay might be the leader of the pack the screen space is fairly shared with other members in the gang but Vijay’s paunch and graying beard does earn him a sense of seniority. The actor does have the guts to play a forty year old, so early in his career. Sanchita Shetty’s character is a surprise as Vijay Sethupathy’s doll faced confidant and ‘dream girl’. Nice touch, sharing a different chemistry with the hero. The other cast members include familiar character artists such as Radha Ravi and MS Bhaskar in integral roles and a common face in the short film circuit, Karunakaran, appears in a role tailor-made for him.

Soodhu Kavvum’s scoring area is definitely its characterizations as Nalan Kumarasamy offers each of the central characters a back story that’s unique and more importantly contributing to the character’s present circumstance. Essentially the only righteous character in the film is that of M.S. Bhaskar who plays a spotless politician. Without being all too preachy or self conscious Nalan Kumarasamy paints a picture to portray that there’s hardly any room for such individuals in the modern day. Neither is he tempted to be ironic. Having said that, the writer director seems to have been consumed by his own thoughts, and probably even overwhelmed with his own project, that sees him go on a creative overdrive. Sure there is always room for cinematic freedom, and it is filled to the brim in Soodhu Kavvum in a bid to offer something different.

Santhosh Narayan peppers the background score with processed beats and hard rock rhythms that work well for the numerous dramatic slo-mo scenes. He also employs his own version of a popular score from Dr. Strangelove. The songs are well shot and its position in the film is justifiable. The camera work and editing is slick and seems to have drawn inspiration from post-modern filmmakers.

The film introduces us to several quirky characters and ambitious sketches, all delivered with a light heartedness. The director is rather successful in making the audience root for the anti-hero group and their reckless ways but the viewing is lacking of a certain stranglehold because of many long drawn-out scenes and the leisure manner in which the story unfolds to an end.

Verdict: Different attempt by a young team!

[balaajee]

Soodhu Kavvum - Captive audience | IndiaGlitz

It is not very often that a director can keep you in splits with intelligent dialogues, a good pace to keep the story moving briskly. There is so much fun in the first half hour that when the interval arrives you are amazed and want to know how it all ends. Full marks to the director for just that achievement. And then kudos to him for rebooting slapstick and giving you a version that wont get dated anytime soon. For example, there is this scene where the chief minister is having lunch and cannot be disturbed. However, his minister barges in-and guess what the CM is having-a takeaway pizza !

Then there is the story itself, where the 'heroes' are criminals, and yet you cant help but laugh at their escapades.

Pagalavan, Kesavan and Sekar are three friends, who lose their jobs in Chennai due to force of circumstances. Then they come across Dass, who runs a smart kidnap- and- ransom scam. He has five golden rules that he follows in his tradecraft, the most important of which is never to get involved in kidnapping the very powerful. Another mantra is to never to be greedy. Awesome is the word that comes to your mind when you watch the audacious scene, where a bank manager, whose daughter is kidnapped, takes the call at his desk in his bank, then withdraws the money from the ATM and hands it over to the kidnapper while his colleagues are busy with their work.

Dass never hurts the captives and treats them well. Naturally his crime flourishes, and the three friends team up with him, Another presence is Shaalu the heroine who is visible only to the hero. Is she a figment of the hero's imagination? Or is it the director's tongue-in-cheek salute to the split personality genre of films that come and go in Kollywood? Or is her characterization tongue in cheek treatment of the heroine as a 'doll'? Take your pick. But suddenly things go haywire when the path of the criminals crosses with that of Arumai Prakasam, son of the state finance minister. Denied capital by his very strict father to start his business Arumai Prakasam stages his own kidnap, but ends up in the hands of Dass and co. The comedy of errors takes a turn when the finance minister wants to catch the culprits, and gives the task to a very strict, encounter specialist cop , Brahma. Then there is Dass' brother who is a doctor, but is directing a film, but can phone a friend in the criminal world to help his brother and his friends. How Das and co try to stay ahead of the cop and how Brahma nabs them, and what happens are narrated quite well, though with less sharpness when compared with the first half.

On the plus side, great dialogues and a neat way of tying up the many threads. The characterisation is done with a twist of humour and credibility, like the minister's wife, a role well played by Radha. Imagine bolting yourself in the kitchen to escape your husband waiting to slap you, and then telling the maid, 'let's eat!'

Vijay Sethupati as the brooding Dass is quite good, but the man who steals the show is Sekhar, playing the role of Ramesh. Simha, as Pagalavan is a riot, and in the scene where he is being thrashed for putting up a temple for Nayantara, he pulls off that look of sheer bliss that fans in real life get... that almost cross-eyed look is priceless. Karuna Karan gets a rare role to shine as an upright minister's shady son, and as Arumai Prakasam he has capitalized on the opportunity. Sanchita is easy on the eye, dresses smartly and she can act too ..Santhosh Narayanan's BGM is good, but the short duet in the second half, doesn't gel. Another minus are the brutal cop scenes. Can any cop get away with such roughing up, in Chennai, when the media is not far away? The dialogues, so funny and coming fast and furious, dry up a bit in the second half. But the twists and turns keep you engrossed.. The slapstick treatment of politics - using gas cylinders to distribute money to the vote bank-are sure to bring the roof down. And the last scene where Dass is shown as running a class - like a coaching camp for maths-for potential criminals makes you exit the theatre with a smile on your face.

On the whole a good entertainer.



Verdict : Good

Star : 3.5/5

[balaajee]

Soodhu Kavvum – The indisputable gamble | mokkapadam.com

A few days back in an interview, Nalan said “Not even a single scene or a dialogue in the whole movie will be unrelated to the script. Every single thing that is happening and every character who appears on the screen will provide a strong support to the story”. This is what intrigued me the most to watch this movie. It is surprising to see that the movie has actually lived up to his word.

Soodhu Kavvum

The amount of detailing directors these days give to their script is astonishing. You can’t find a single scene or a character to be unnecessary (except for a couple of songs). This can come only from someone who has prior experience in short films – because you cannot have any scenes or dialogues that are unnecessary due to the time constraint. Nalan being well experienced in this arena, Soodhu Kavvum turns out to be an outstanding flick.

Everything seemed to work out for this movie right from the promotions, most of which was taken care of by Nalan’s reputation in Naalaya Iyakkunar and Santhosh Narayanan’s usual offbeat tracks. To top it all, they have the sensational Vijay Sethupathi, who has the highest hit ratio at present. When you make a movie in such an environment and when you also have a brilliant story to back it up, there is absolutely no way to go wrong.

I just couldn’t condense the story into a single line. There is a guy who kidnaps for a living; his recently formed team consisting of a few unemployed youngsters who don’t have any motive in their lives; his girlfriend with whom he lives (hats-off to Nalan on revealing the twist early into the story and not giving it much importance); a straight forward pain-in-the-ass politician who is irritated by his son who is completely in conflict with his ideals and his ever-worrying wife; a rough and tough, chosen-to-be-mute policeman who has only one expression in his face for the whole time and a splendid story that links all these characters. Even if someone tried to say the story in a single line, he will end up narrating the whole movie.

The songs sound awesome when heard alone. They look good with their videos too. But some just don’t sync in. Especially the Kaasu Panam track seemed a little unnecessary despite the awesomeness off the video. Good thing they didn’t overuse the theme music and saved it for the best parts alone. In some places, the BGMs were spectacular. Some BGMs which normally would sound completely in contrast to the scenes, sounded perfect in this movie.

There weren’t any sub-par performances. Even though ‘natural acting’ seems like an oxymoron, I can’t find a better word to describe Soodhu Kavvum’s cast. Everyone had equal screen space and everyone gave their best. Quoting even a single scene is an insult for the movie but if asked, I would the mention the scene where Vijay Sethupathi collects the money from the father of the first girl he kidnaps. It lasted just for a few seconds and his casualness was brilliant.

Dear writers who write for Santhanam, this is how you write one-liners. Straight, sharp and without any innuendos. The black humour was perfect in all parts. Again quoting a scene will be an insult to the movie and I would not like to make the same mistake twice.

There is this revolution going on in Tamil cinema where directors are actually starting to give importance to their stories and script and where heroes and heroines are starting to not matter. When asked for ‘whose movie is it?’, people are answering with the director’s name and not the actor’s. These kinds of directors and audience are not new to Tamil cinema – they have just grown in number in recent times. I hope that this healthy revolution continues.

Soodhu Kavvum – A black comedy without any slapstick humour

[balaajee]

Soodhu Kavvum (Tamil)- newindianexpress.com

Engaging screenplay, deft narration, well-etched characters and twists and humour generated at unexpected moments, make Soodhu Kavvum a wacky jolly fun ride. A participant of the TV reality show Naalaya Iyakkunar (like Pizza’s Kartik Subburaj and Kadhalil Sodhappuvadhu Yeppadi’s Balaji Mohan), Nalan Kumarasamy makes his mark with his very first film.

Vijay Sethupathy’s uncanny selection of scripts works for him big time. The plots and the characters he has played so far have been varied and challenging — be it Naduvula Konjam Pakkatha Kaanom, Pizza or his Das role in Soodhu Kavvum. It’s laudable that the actor doesn’t hesitate to take a role that has him essaying a 40-year-old man, greying and with a paunch. Das is a small-time kidnapper, shabby, unkempt, weird and hallucinating at times. Sethupathy plays it with perfect understanding that it’s fascinating to watch him go through its various nuances. Shalu (Sanchita Shetty, a perfect foil) is Das’s constant companion, with the duo making for an interesting team. The rest of the characters too are quirky and colourful, the actors finely tuned to their roles. The director etches the background of his characters meticulously and one knows what to expect from each as the story progresses. There are the three wastrels (Simha, Ramesh, Selvan), whom Das takes under his wing. The latter has his list of do’s and dont’s: his targets only being ordinary people. Then comes the chance to make some big money, but the operation that goes awry. Jobby is quietly menacing as Brahma the brutal sadistic cop on the track of the gang. It’s an ending that reminds you of Pizza, in a fiction-merging-with-reality kind of way.

Some of the scenes may fall short on logic, but the novelty or the humour in the situation keeps it going. The narration could have been made crisper and slicker. The songs are apt (Santosh Narayan) and suitably placed, and the background score enhances the feel. The director takes a dig at the political scenario in the episodes of the upright minister (Bhasker) and the chief minister (Radha Ravi), who plays the politics of survival. Soodhu Kavvum is imaginatively crafted, engaging and worth a watch.

[balaajee]

சூது கவ்வும் திரை விமர்சனம்- tamilrockers.net


காதல் பிரச்சினையில் வேலை பார்க்கும் இடத்தில் கைகலப்பாகி வேலை இழந்த ஒருவன், விலையுயர்ந்த சொகுசு காரை ஓட்டவேண்டும் என்ற ஆசையில், பைவ் ஸ்டார் ஓட்டல் வேலையை தொலைத்த மற்றொருவன், நயன்தாராவுக்கு கோயில் கட்டி, பொதுமக்களிடம் தர்மஅடி வாங்கி சென்னைக்கு வரும் இன்னொருவன் ஆகிய மூவரும் ஒரே அறையில் நண்பர்களாக தங்கியிருக்கிறார்கள்.

மறுமுனையில் சிறு சிறு கடத்தல் வேலைகளை செய்து பணம் சம்பாதிக்கும் விஜய் சேதுபதி, பெரிய இடத்தில் கை வைக்கக்கூடாது, மிரட்டக்கூடாது, மாட்டிக்கொண்டால் அடிபணிந்துவிட வேண்டும் என்பது உள்ளிட்ட 5 விதிமுறைகளின்படி கடத்தல் வேலைகளை செய்துவருகிறார். இவருக்கு அவ்வப்போது ஐடியா சொல்பவராக, ‘மாமா மாமா’ என்று ஒரு நிழல் உருவமாக வலம் வருகிறார் சஞ்சிதா ஷெட்டி.

வேலையை இழந்த மூன்று நண்பர்களும் ஒருநாள் பாரில் அமர்ந்து மது அருந்திக் கொண்டிருக்கும்போது, அங்கு மது அருந்திக் கொண்டிருக்கும் விஜய் சேதுபதிக்கும், இன்னொரு கும்பலுக்கும் தகராறு வருகிறது. இந்த தகராறில் நண்பர்கள் கூட்டமும் தாக்கப்பட, அங்கிருந்து தப்பித்து விஜய் சேதுபதியிடம் சேர்ந்து வெளியேறுகிறார்கள்.

மூவரையும் தன்னுடைய இடத்துக்கு அழைத்துச் செல்லும் விஜய் சேதுபதி, தன்னுடைய கடத்தல் வேலைகளுக்கு அவர்களை பயன்படுத்த முடிவெடுக்கிறார். இதற்கு நண்பர்களில் இரண்டு பேர் சம்மதிக்க ஒருவன் மட்டும் பின்வாங்குகிறான். பின்னர் அவனும் வந்து இணைகிறான். மூவரும் இணைந்து சின்ன சின்ன கடத்தல் வேலைகளை செய்து பணம் சம்பாதித்து வருகிறார்கள்.

இந்நிலையில், நேர்மையான அரசியல்வாதியாக வரும் எம்.எஸ்.பாஸ்கரால் பாதிக்கப்பட்ட தொழிலதிபர் ஒருவர், எம்.எஸ்.பாஸ்கரின் மகனை கடத்தி அந்த பழியை தீர்த்துக் கொள்ள நினைக்கிறார். இந்த கடத்தல் வேலைக்கு விஜய் சேதுபதி கும்பலை பயன்படுத்திக் கொள்ள நினைக்கிறார். முதலில் மறுக்கும் விஜய் சேதுபதி, பின்பு ஒத்துக்கொள்ளும் நிலைக்கு தள்ளப்படுகிறார்.

இதன்படி, ஒருநாள் அரசியல்வாதியின் மகனை கடத்த திட்டமிடுகிறார்கள். ஆனால், இவர்களுக்கு முன்னதாக வேறொரு கும்பல் அவனை கடத்திச் சென்றுவிடுகிறது. அவர்கள் செல்லும் இடத்தை அறிந்துகொள்ளும் விஜய் சேதுபதி கும்பல், மறுநாள் போலீஸ் உடை அணிந்து அங்கு சென்று பார்க்கின்றனர்.

அங்கு மயக்க நிலையில் தனியாக இருக்கும் அரசியல்வாதியின் மகனை தூக்கிக் கொண்டு வருகின்றனர். அவனை கடத்தியதும் அரசியல்வாதிக்கு போன் போட்டு மகனை கடத்திவிட்டதாகவும், விடவேண்டுமென்றால் 2 கோடி ரூபாய் பணம் தரவேண்டும் என்றும் மிரட்டுகிறார்கள். ஆனால், இதற்கு அடிபணியாத அரசியல்வாதி போலீஸ் உதவியை நாடுகிறார்.

இதனால் பயந்துபோன விஜய் சேதுபதி கும்பல், அவனை விட்டுவிட துணிகிறது. ஆனால், அரசியல்வாதியின் மகனோ, தன்னுடைய அப்பா மூலம் பணம் கேட்டால் கிடைக்காது. தன்னுடைய யோசனையின்படி செய்தால் பணம் கிடைக்கும். கிடைக்கும் பணத்தில் ஆளுக்கு பாதி எடுத்துக் கொள்ளலாம் என்ற நிபந்தனையின்படி பணத்தை வாங்க ஐடியா கூறுகிறான்.

அதற்கு விஜய் சேதுபதியும் ஒத்துக்கொள்கிறார். அரசியல்வாதியின் மகன் ஐடியாப்படி பணத்தையும் வாங்கி விடுகின்றனர். இறுதியில் பங்கு பிரிக்கும்போது பிரச்சினை வர, விஜய் சேதுபதி கும்பலை விபத்தில் சிக்கவைத்து அங்கிருந்து பணத்துடன் தப்பிவிடுகிறான் அரசியல்வாதியின் மகன்.

இதற்கிடையில் தன்னுடைய மகனை கடத்திய கடத்தல் கும்பலை பிடிக்க ஒரு சைகோ போலீஸ்காரரை நியமிக்கிறார் எம்.எஸ்.பாஸ்கர். இறுதியில், பணத்தோடு ஓடிச்சென்ற அரசியல்வாதியின் மகனிடமிருந்து விஜய் சேதுபதி கும்பல் பணத்தை வாங்கினார்களா? இந்த கடத்தல் கும்பல் போலீஸிடம் சிக்கினார்களா? என்பதே மீதிக்கதை.

அடர்ந்த தாடி, லேசாக நரைத்த முடி என 40 வயது மதிக்கத்தக்க வயதான தோற்றத்தில் வித்தியாசமான நடிப்பை வெளிப்படுத்தியிருக்கிறார் விஜய்சேதுபதி. இவர், இதுவரை நடித்த படங்களில் நாயகியை கட்டிப் பிடித்து நடிப்பது போன்ற காட்சி இல்லாத குறையை இந்த படத்தின் மூலம் நிவர்த்தி செய்து கொண்டார்போலும்.

படத்தின் முதல் பாதி முழுவதும் அரைகுறை உடையுடன் நாயகியை மடியில் தூக்கி வைத்துக் கொண்டே சுற்றுகிறார். படத்தில் கூறும் வசனம்போல், படம் முழுக்க மனுஷன் வாழ்ந்திருக்கிறார் என்ற பொறாமையை நம்முள் ஏற்படுத்தியிருக்கிறார். படத்திற்காக கொஞ்சம் குண்டாகியிருக்கிறார்.

கடத்திவிட்டு பணம் பெறுவதற்காக இவர் பேசும் வசனங்கள் ரசிக்க வைப்பதோடு மட்டுமல்லாமல், வயிறு குலுங்க சிரிக்கவும் வைக்கிறது. நண்பர்களாக வரும் மூன்று பேரும் குறும்படங்கள் மூலம் பரிச்சயமான முகம் என்றாலும், வெள்ளித்திரையில் மேலும் பளிச்சிடுகிறார்கள். மூவரின் நடிப்பும் வெகுபிரமாதம்.

இவர்களுடைய பயம் நமக்கு சிரிப்பை வரவழைக்கிறது. எதார்த்தமான நடிப்பை அற்புதமாக வெளிப்படுத்திய மூவருக்கும் நல்ல ஒரு எதிர்காலம் இருக்கிறது என்பதை மறுக்கமுடியாது. சஞ்சிதா ஷெட்டி அழகாக இருக்கிறார். ‘மாமா மாமா’ என்று விஜய் சேதுபதியுடனேயே வலம்வந்து நம்மையும் வசீகரிக்கிறார்.

முதல்பாதி வரை படம் முழுவதும் நிரம்பியிருக்கிறார். நேர்மையான அரசியல்வாதியாக வரும் எம்.எஸ்.பாஸ்கர், வெள்ளைச்சட்டை, தோளில் துண்டு, மிடுக்கான தோற்றம், மிரட்டும் தொணியில் பார்வை என நடிப்பில் பிரமாதப்படுத்தியிருக்கிறார்.

இவருடைய மகனாக நடித்திருக்கும் கருணாகரனின் திருட்டு முழிப் பார்வையும், குரூரத்தனமான இவருடைய செய்கையும் நம்மை வெகுவாக ரசிக்க வைக்கின்றன.

சைகோ போலீஸ் பிரம்மாவாக வரும் யோக் ஜெப்பி படத்தில் பேசாமலேயே மிரட்டுகிறார். எந்த ஒரு செயலுக்கும் முகபாவனையிலேயே தனது முடிவை சொல்லிவிடும் இவரை, கடைசியில் சிரிப்பு போலீசாக மாற்றியதுதான் ஏமாற்றம்.

முதலமைச்சராக வரும் ராதாரவி, அமைச்சரின் மனைவியாக வரும் ராதா என அனைவரும் தங்கள் நடிப்பை திறம்பட செய்திருக்கிறார்கள்.

ஒரு கடத்தல் கதையை சீரியஸாகவும், அதே நேரத்தில் காமெடியாகவும் சொல்லிய இயக்குனர் நலன் குமாராசாமிக்கு பாராட்டுக்கள்.

இந்த படத்தின் நிஜ ஹீரோவே திரைக்கதைதான். யூகிக்க முடியாத கதை, கதாபாத்திரங்கள் போக்கை எல்லா இடத்திலும் என்ஜாய் செய்யமுடியும் என்பதை திரைக்கதை மூலம் வெளிப்படுத்தியிருக்கிறார் இயக்குனர்.

அதேபோல், படத்தில் கேரக்டருக்கு தகுந்தாற்போல் அவர்களது பெயரையும் தேர்வு செய்திருப்பது இயக்குனரின் திறமையை காட்டுகிறது. படத்திற்கு மிகப்பெரிய பலமே வசனங்கள்தான். விஜய் சேதுபதியின் 5 விதிமுறைகள், கடத்திய பிறகு பெற்றோரிடம் பணத்தை பெறுவதற்காக பேசும் வசனங்கள் எல்லாம் ரசிக்கவைக்க கூடியவை.

மேலும், ‘கடத்தல் வேலைக்கு குருட்டுத்தனமான முட்டாள் தனம் வேண்டும், முரட்டுத்தனமான புத்திசாலித்தனம் வேண்டும்’ என்பது போன்ற அறிவார்த்தமான வசனங்களும் ஆங்காங்கே பளிச்சிடுகின்றன.

படத்திற்கு மற்றொரு பெரிய பலம் சந்தோஷ் நாராயணனின் இசை. பாடல்களும், பிண்ணனி இசையும் படத்தை இன்னொரு தளத்திற்கு எடுத்துச் செல்கிறது. அந்த அளவுக்கு கலகலப்பூட்டும் இசை.

ஒளிப்பதிவாளர் தினேஷும் தனது பணியை செவ்வனே செய்திருக்கிறார்.

மொத்தத்தில் ‘சூது கவ்வும்’ நிச்சயம் வெல்லும்.